Vroeger, toen mijn vriend en ik nog jong waren en geen kinderen hadden, deden we veel hike-vakanties. Tent, matje, slaapzak, pannen, voeding, kleding, alles in een tas op de rug en wandelen.
We wandelden in de Sloveense bergen, Pyreneeën, deden de WestHighlandWay in Schotland en de BurrenWay in Ierland.
Heerlijk, wandelen in de natuur en alles wat je nodig had op de rug.
En toen kwamen er kindjes en verhuisden we naar de Ardennen. Een prachtige omgeving in onze achtertuin, geen nood meer om vakantie te gaan. En met kleine kindjes zijn daguitstapjes ook veel praktischer.
Eerder schreef ik al dat we in de vakanties vaak wandelen naar een jeugdherberg, daar overnachten en de volgende dag weer terug wandelen. Zo hebben de kindjes een doel om ergens naar toe te wandelen en zijn ze meer gemotiveerd.
De kindjes dragen dan hun flesje water, pyama, tandenborstel in hun eigen tas op de rug.
Dat wandelen ging steeds beter, ze maakten steeds meer kilometers zonder te zeuren. En het begon bij ons en bij hen te kriebelen om (weer) te gaan hiken, een meerdaagse vakantie met tent en alles op de rug.
Eind juli besloot ik eens een tochtje in Luxemburg uit te gaan stippelen. Lees verder →
